ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ο)
Το αυξημένο σωματικό βάρος στατιστικά σχετίζεται και θεωρείται ως κατάσταση που προδιαθέτει σε νοσήματα άλλα. Όλα αυτά τα στατιστικά ευρήματα και οι συσχετισμοί κατά κανόνα απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα. Τα αίτια της αύξησης του σωματικού βάρους έχουν αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες που και πάλι συνήθως είναι στατιστικοί συσχετισμοί χωρίς όμως πραγματική αιτιολογική σχέση, καθώς κατά συνήθεια μέρος του μηχανισμού που παρεμβάλλεται μεταξύ αρχικής αιτίας και αποτελέσματος προβάλλεται ως η αιτία.
Έτσι εκτός από την κατακράτηση νερού που σχετίζεται με τους νεφρούς (Σύνδρομο Αθροιστικών Νεφρικών Σωληναρίων) την οποία συζητήσαμε στο πρώτο μέρος, στο δεύτερο μέρος αυτό θα αναφερθούμε στα δύο άλλα Ειδικά Σημαντικά Βιολογικά Προγράμματα
1. στην υποτροπιάζουσα υπογλυκαιμία και
2. στην νέκρωση του λιπώδους ιστού και την εν συνεχεία ισχυροποίηση του.
Οι παραπάνω δύο μηχανισμοί είναι και αυτοί διαφορετικά Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα που κινητοποιούνται αντίστοιχα από
1. Βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος
2. Βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον ίδιο τον λιπώδη ιστό.
Μπορούμε να αναφερθούμε στην βιολογική σύγκρουση ή καλύτερα ρήξη ως την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο οργανισμός όταν βρεθεί απροετοίμαστος με περιβαλλοντική απαίτηση. Μη έχοντας κατάλληλη και ανάλογη απόκριση καταφεύγει συσχετιστικά ακαριαία σε κάτι γνωστό, σε ένα Ειδικό Σημαντικό (με σημασία) Βιολογικό Πρόγραμμα [εικ 01] το οποίο θα οδηγήσει σε αλλαγές στο επίπεδο των οργάνων και των ιστών με αποτέλεσμα
1) πολλαπλασιασμό κυττάρων (όγκος)
2) αφαίρεση κυττάρων (νέκρωση, έλκος)
3) λειτουργική έκπτωση ή ενίσχυση
Όλα αυτά προβλέπεται να προσδώσουν πλεονεκτήματα στον άνθρωπο για τον χειρισμό της κρίσης που διέρχεται.
Κάθε Ειδικό Σημαντικό Βιολογικό Πρόγραμμα τρέχει ταυτόχρονα σε τρία επίπεδα, στον ψυχισμό, στον εγκέφαλο και στο όργανο του σώματος και εξελίσσεται σε δύο φάσεις με την προϋπόθεση ότι θα λυθεί η σύγκρουση.
Κάθε σύγκρουση (ρήξη από την ολότητα) αρχίζει με μια φάση ενεργό που είναι μια αντίδραση παρατεταμένου συναγερμού – μια συνεχής ημέρα.
[εικ.01]
Βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος
Το πάγκρεας είναι αδένας με εξωκρινή και ενδοκρινή δράση. Ως ενδοκρινής αδένας ρυθμίζει την γλυκόζη του αίματος με δύο ομάδες κυττάρων, τα α-νησιδιακά κύτταρα και τα β-κύτταρα. Τα πρώτα εκκρίνουν την γλυκαγόνη ορμόνη που διεγείρει το ήπαρ για να μετατρέψει το γλυκογόνο σε γλυκόζη προκαλώντας αύξηση του σακχάρου στο αίμα. Η ινσουλίνη, που παράγεται από τα βήτα κύτταρα των νησιδίων, βοηθά στη μετατροπή του σακχάρου στο αίμα σε ενέργεια παρέχοντας γλυκόζη στα κύτταρα του σώματος. Συνεπώς, η ινσουλίνη μειώνει το επίπεδο σακχάρου στο αίμα.
Τα κύτταρα άλφα και βήτα νησιδίων προέρχονται από το εξώδερμα
[εικ. 04_1]
και ελέγχονται από τον διεγκέφαλο.
[εικ. 05]
Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τα άλφα κύτταρα των νησιδίων είναι μια θήλεια σύγκρουση φόβου-αηδίας ή μια αρσενική σύγκρουση αντίστασης, ανάλογα με το φύλο, την πλευρίωση και την ορμονική κατάσταση ενός ατόμου. (άνδρας αριστερόχειρας ή δεξιόχειρας με χαμηλή τεστοστερόνη. Γυναίκα δεξιόχειρας, ορμονικά κ.φ. ή αριστερόχειρας με σε εμμηνόπαυση)
Μια σύγκρουση φόβου-αηδίας είναι ένας φόβος σε συνδυασμό με αηδία σχετικά με μια κατάσταση ή ένα άτομο. Η σύγκρουση μπορεί να προκληθεί, για παράδειγμα, από
- αποκρουστικές σεξουαλικές εμπειρίες (σεξουαλική κακοποίηση, ανεπιθύμητες σεξουαλικές πρακτικές, βίαιο σεξ) ή
- κακό στρες[1] που περιλαμβάνει αίμα, κόπρανα, ούρα ή εμετό. Το να φοβάσαι ένα μεθυσμένο μέλος της οικογένειας θα μπορούσε να προκαλέσει μια σύγκρουση φόβου-αηδίας με τη μυρωδιά του αλκοόλ ως πιθανή γραμμή[2].
- Τα παιδιά υφίστανται την σύγκρουση όταν πρέπει να τρώνε "αηδιαστικό" φαγητό.
Στην ενεργό φάση της σύγκρουσης φόβου-αηδίας η λειτουργία των α-κυττάρων των νησιδίων του παγκρέατος μειώνεται. Η μείωση της παραγωγής γλυκαγόνης προκαλεί υπογλυκαιμία.
Τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι ναυτία, ζάλη, λιποθυμία (που εξηγεί γιατί μερικοί άνθρωποι λιποθυμούν όταν βλέπουν αίμα), τρέμουλο και πτερυγισμό καρδιακού παλμού λόγω της ανεπάρκειας γλυκόζης στους μύες, συμπεριλαμβανομένου του καρδιακού μυός.
Χαρακτηριστικό του χαμηλού σακχάρου στο αίμα είναι λαχτάρα για τη ζάχαρη και τα γλυκά, η οποία εξυπηρετεί το σκοπό της εξισορρόπησης του επιπέδου σακχάρου στο αίμα.
Η σταθερή υπερκατανάλωση οδηγεί σε αύξηση βάρους και παχυσαρκία (συγκρίνετε με την παχυσαρκία που σχετίζεται με την κατακράτηση νερού). Λόγω της τακτικής πρόσληψης τροφών πλούσιων σε ζάχαρη, η υπογλυκαιμία συνήθως περνά απαρατήρητη.
Εάν επιλυθεί το θέμα τότε περνάμε στην φάση επούλωσης όπου
· στο πρώτο μέρος της το σάκχαρο του αίματος αυξάνει σταθερά,
· στην επιληπτοειδή κρίση[i] το σάκχαρο πέφτει απότομα (υπογλυκαιμικό σοκ) κατάσταση επικίνδυνη που είναι ιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
· Στο δεύτερο μέρος της θεραπευτικής φάσης το σάκχαρο ανεβαίνει και πάλι ως διαβήτης και στο τέλος επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα.
Με συνεχείς υποτροπές σύγκρουσης (εκκρεμής σύγκρουση) ο διαβήτης γίνεται χρόνιος. Σε αυτή την περίπτωση, η ινσουλίνη εξακολουθεί να παράγεται αλλά δεν χρησιμοποιείται για τη μεταφορά γλυκόζης στα κύτταρα του σώματος (συγκρίνετε με διαβήτη που σχετίζεται με κύτταρα βήτα νησιδίων χωρίς παραγωγή ινσουλίνης). Αυτό ονομάζεται αντίσταση στην ινσουλίνη και κατηγοριοποιείται ως διαβήτης τύπου 2, που επίσης αναφέρεται ως διαβήτης ενηλίκων (συγκρίνετε με διαβήτη τύπου 1 ή νεανικό διαβήτη).
3. Βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον ίδιο τον λιπώδη ιστό;
Ανάπτυξη και λειτουργία του λιπώδους ιστού:
[εικ. 06]
O λιπώδης ιστός σχηματίζει ένα παχύ στρώμα κάτω από το δέρμα (υποδόριο λίπος) και γύρω από τα εσωτερικά όργανα (σπλαχνικό λίπος). Έχει μονωτική καθώς και υποστηρικτική λειτουργία. Εκτός από τα λιπώδη κύτταρα, το λίπος περιέχει συστατικά χαλαρού συνδετικού ιστού όπως ελαστικές ίνες. Ο λιπώδης ιστός προέρχεται από το νέο μεσόδερμα και επομένως ελέγχεται από τον εγκεφαλικό μυελό.
[εικ. 07]
Επίπεδο εγκεφάλου: στο εγκεφαλικό μυελό, ο λιπώδης ιστός της δεξιάς πλευράς του σώματος ελέγχεται από την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου. Ο λιπώδης ιστός της αριστερής πλευράς ελέγχεται από το δεξιό εγκεφαλικό ημισφαίριο. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια διασταυρούμενη συσχέτιση από τον εγκέφαλο στο όργανο.
Σημείωση: τα οστά, οι σκελετικοί μύες, τα λεμφικά αγγεία με λεμφογάγγλια, αιμοφόρα αγγεία, συνδετικό ιστό και λιπώδη ιστό μοιράζονται τα ίδια εγκεφαλικά ρελέ και επομένως την ίδια βιολογική σύγκρουση, δηλαδή μια σύγκρουση αυτο-υποτίμησης. Τα Κέντρα Ελέγχου τοποθετούνται κανονικά από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών.
Βιολογική σύγκρουση: η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον λιπώδη ιστό είναι μια ελαφριά σύγκρουση αυτο-υποτίμησης ή απώλεια αυτοεκτίμησης. Οι συγκεκριμένες συγκρούσεις αυτο-υποτίμησης είναι οι ίδιες όπως και για τα οστά και τις αρθρώσεις.
Σημείωση: Εάν η σύγκρουση επηρεάζει τον λιπώδη ιστό της δεξιάς ή της αριστερής πλευράς του σώματος (ή και των δύο πλευρών) καθορίζεται από τη πλευρίωση ενός ατόμου και εάν η σύγκρουση είναι Μητέρας/Παιδιού ή συντρόφου. Μια εντοπισμένη σύγκρουση επηρεάζει τον λιπώδη ιστό που είναι πιο κοντά στον τόπο που σχετίζεται με τη σύγκρουση αυτο-υποτίμησης.
ΕΝΕΡΓΟΣ φάση σύγκρουσης: Νέκρωση λιπώδους ιστού
Φάση επούλωσης: κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους της φάσης επούλωσης (PCL-A) η απώλεια ιστού αναπληρώνεται μέσω του πολλαπλασιασμού των κυττάρων με οίδημα λόγω του οιδήματος (συσσώρευση υγρών) στην περιοχή επούλωσης. Ανάλογα με την ένταση και τη διάρκεια της φάσης ενεργού σύγκρουσης, η ανάπτυξη (- εις) ποικίλλει σε μέγεθος.
- Ένα εντοπισμένο πρήξιμο παρουσιάζεται ως λίπωμα (στην εμφάνισή του ένα λίπωμα μοιάζει με ένα νευρίνωμα). Ένα λίπωμα στην αριστερή πλευρά του λαιμού αντιστοιχεί σε διανοητική σύγκρουση αυτο-υποτίμησης που σχετίζεται με έναν σύντροφο, εάν το άτομο είναι αριστερόχειρας (συγκρίνετε με το λέμφωμα Hodgkin και το λέμφωμα μη Hodgkin).
[εικ. 08]
- Μικρά οζίδια λίπους ονομάζονται ξανθώματα. Η πληγείσα περιοχή αποκαλύπτει με ποιο μέρος του σώματος συσχετίστηκε η σύγκρουση αυτο-υποτίμησης.
[εικ. 09]
- Η κυτταρίτιδα, επίσης γνωστή ως adiposis edematosa
[εικ. 10]
(οιδηματώδης λιπωμάτωση), εμφανίζεται ως θύλακες λίπους ακριβώς κάτω από το δέρμα, δίνοντάς της μια πτυχωμένη, άμορφη εμφάνιση (αυτό διαφέρει από το χαλαρό και ρυτιδωμένο δέρμα ως αποτέλεσμα της φυσικής διαδικασίας γήρανσης). Η κυτταρίτιδα επηρεάζει κυρίως τις γυναίκες, συχνά σε νεαρή ηλικία, και κυρίως "προβληματικές περιοχές" όπως οι μηροί και οι γλουτοί που θεωρούνται "πολύ λιπαρά" (μια αντίληψη που είναι πολιτισμικά εξαρτημένη, στη φύση, δεν υπάρχει "πολύ παχύ" ή "πολύ λεπτό"). Η "μη ελκυστική" εμφάνιση συνήθως δημιουργεί πρόσθετες συγκρούσεις αυτο-υποτίμησης, οι οποίες επιδεινώνουν την κατάσταση.
Στην κυτταρίτιδα (δεν πρέπει να συγχέεται με την λιπωμάτωση), η πληγείσα περιοχή είναι πρησμένη και φλεγμαίνει, ιδιαίτερα όταν τα βακτήρια βοηθούν στη διαδικασία επούλωσης.
[εικ. 11]
Μια σύγκρουση αυτο-υποτίμησης που σχετίζεται με το πόδι (leg) θα μπορούσε να προκληθεί από το να μην είναι σε θέση να συμβαδίσει (κυριολεκτικά ή εικονικά). [εικ.11]. Η εικόνα αυτή δείχνει μια σύγκρουση που σχετίζεται με τη μητέρα ή το παιδί, εάν το άτομο είναι αριστερόχειρας.
Σημείωση: Όλα τα όργανα που προέρχονται από το νέο μεσόδερμα ("πλεονασματική ομάδα"), συμπεριλαμβανομένου του λιπώδους ιστού, δείχνουν τον βιολογικό σκοπό στο τέλος της φάσης επούλωσης. Μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας επούλωσης, το όργανο ή ο ιστός είναι ισχυρότερος από πριν, πράγμα που επιτρέπει την καλύτερη προετοιμασία για μια σύγκρουση του ίδιου είδους.
Όταν η υποτροπιάζει (από κάποια γραμμή) τότε ο λιπώδης ιστός ισχυροποιείται και αυξάνει με τον χρόνο.
Η λύση
Στην Ελλήνων Πολιτεία, το περιβάλλον όπου ο πολίτης θα βιώνει σύμφωνα με την φυσιολογία του. Το κατάλληλο περιβάλλον είναι αυτό που ενθαρρύνει τον άνθρωπο να εργάζεται, να αθλείται σε όλα τα επίπεδα του ώστε να μπορεί να συνειδητοποιεί τις δυνάμεις και δυνατότητες του και να βιώνει σύμφωνα με αυτές εξελισσόμενος συμμετρικά και αρμονικά.
Το σημερινό περιβάλλον στρεβλωμένο, μολυσμένο με κάθε είδους μόλυνση φυσική συναισθηματική και νοητική είναι αποτρεπτικό για τον άνθρωπο τοποθετώντας τον σε φάση προστασίας μόνιμη και επιβίωσης που μόνο το καθεστώς υπηρετεί.
[1]Στρες που δεν επιλύεται, δεν ξεπερνιέται
[2]Γραμμή λέγεται η καταγραφή γίνεται ταυτόχρονα και αφορά παραμέτρους του περιβάλλοντος που χρησιμοποιηθούν ως προειδοποιητικά κινδύνου στο μέλλον.
[i] Η ΕΠΙΛΗΠΤΟΕΙΔΗΣ ΚΡΙΣΗ ξεκινάει στο αποκορύφωμα της θεραπευτικής φάσης και λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα. Με την έναρξη της κρίσης, ολόκληρος ο οργανισμός βγαίνει ξαφνικά από την παρασυμπαθητικοτονική κατάσταση για να βρεθεί πάλι σε μια κατάσταση έντασης, δηλαδή στη φάση ενεργού σύγκρουσης. Η επανενεργοποίηση της σύγκρουσης δημιουργεί ανησυχία, ναυτία, αυξημένη αρτηριακή πίεση, γρήγορο καρδιακό παλμό, κρύο ιδρώτα και ρίγη. Ο βιολογικός σκοπός αυτού του συμπαθητικοτονικού κύματος είναι η αποβολή του οιδήματος που αναπτύσσεται τόσο στο όργανο όσο και στο σχετικό κέντρο του εγκεφάλου (στην Α-Φάση θεραπείας). Η αποβολή του οιδήματος είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί αφαιρεί την πίεση που ασκείται στον εγκέφαλο. Η Επιληπτοειδής Κρίση ακολουθείται από μία φάση ούρησης, κατά την οποία το σώμα αποβάλλει όλη την περίσσεια υγρού. Αν το οίδημα δεν αποβληθεί τελείως, εξαιτίας του ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ (κατακράτηση νερού) ή λόγω υποτροπών της σύγκρουσης, το υπολειπόμενο οίδημα παραμένει μέχρι να ολοκληρωθεί το Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα.
Ο ακριβής τύπος της Επιληπτοειδούς Κρίσης καθορίζεται από τη φύση της σύγκρουσης, από το όργανο που επηρεάζεται και από το εγκεφαλικό μέρος που εμπλέκεται. Όταν ένα εγκεφαλικό οίδημα βρίσκεται στον κινητικό φλοιό, η κρίση εκδηλώνεται με ρυθμικές συσπάσεις, μυϊκές κράμπες ή σπασμούς. Στον αισθητικό ή οπίσθιο-αισθητικό φλοιό εκδηλώνεται με ζαλάδες, σύντομες διαταραχές συνείδησης ή – σε περίπτωση μιας έντονης σύγκρουσης- με πλήρη απώλεια της συνείδησης («απουσία») λόγω της πτώσης του σακχάρου στο αίμα. Κάποιες Επιληπτοειδείς Κρίσεις μπορεί να είναι κρίσιμες, ειδικά στις περιπτώσεις που η φάση ενεργού σύγκρουσης ήταν έντονη και μακρόχρονη. Αυτό ισχύει για παράδειγμα στις καρδιακές προσβολές ή στα εγκεφαλικά επεισόδια. Η Επιληπτοειδής Κρίση είναι μία σημαντική βιολογική «αντιρρύθμιση». Για αυτό το λόγο, ο Dr.Hamer συμβουλεύει ανεπιφύλακτα, να μη λαμβάνονται αντισπασμωδικά ή ηρεμιστικά φάρμακα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ώστε να μην διακοπεί αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο συμβάν. Η χορήγηση ηρεμιστικών σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να ρίξει τον οργανισμό σε κώμα.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Υποτροπές της σύγκρουσης στη φάση της Επιληπτοειδούς Κρίσης επιδεινώνουν τα συμπτώματα! Γι’ αυτό είναι υψίστης σημασίας να μην αναλύουμε τη σύγκρουση κατά τη θεραπευτική φάση, διότι αυτό θα ήταν σαν να «ρίχνουμε αλάτι στην πληγή» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Dr.Hamer. H «εκκαθάριση συγκρούσεων» ενώ ένα άτομο βρίσκεται ήδη στη θεραπεία -όπως ασκείται από ορισμένες «εναλλακτικές θεραπείες»- ενέχει τον κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών. Το ίδιο ισχύει και για ψυχολογικές θεραπείες.Dr.Hamer: «Ο ιατρός πρέπει να κατανοήσει την ψυχή, ο ψυχολόγος πρέπει να κατανοήσει την ιατρική».
Επιληπτοειδής Κρίση συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια περιόδων ανάπαυσης (Σαββατοκύριακα, αργίες, διακοπές), τις πρώτες πρωινές ώρες ή κατά τη διάρκεια του ύπνου, όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε βαθιά παρασυμπαθητικοτονία. Η έκταση της Επιληπτοειδούς Κρίσης καθορίζεται από τη διάρκεια και την ένταση της φάσης ενεργής σύγκρουσης. Κατά συνέπεια, στην πλειονότητά τους οι θεραπευτικές κρίσεις είναι εντελώς ακίνδυνες και είναι μόνο εμφανείς για παράδειγμα ως κρίσεις βήχα, κρίσεις διάρροιας, αιμορραγίες στη μύτη ή ως ρίγη και νευρικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου